Уильям Шекспир

Көзім менің зергер болып барады,
Дәл бейнеңді кеудеме әкеп салады.
Содан бері мен бір тірі рама,
Бұдан бөлек еш өнерді сұрама.
Шеберлікке мен арқылы қарарсың,
Рамадан өз бейнеңді табарсың.
Жанарыңмен қойдым оны әйнектеп,
Мені өзіңнің шеберханаң баларсың.
Ғарыштан күн осы Шеберханаға,
Білесің бе, сен арқылы қараған,
Суретіңді сызып менің жанарым,
Жаным менен жүрегіме қадаған.
Жүрегіңді көре алмаймын маздаған,
Амал қанша, оны маған жазбаған.

ақыт нәзік шеберлікпен ұрланып,

Ғажайып бір думан жасап тұрды анық.

Көңілімізді көншіткеннің әммесін,

Уақыт өзі алып қашар зыр қағып.

Кідіріссіз саған күндер селі кеп,

Суық қысқа сұлу жазды телімек.

Жапырақ жоқ ағаштарда нәр тоңып,

Ақ жамылған әлі жерді көріп

XXXV

Айыбыңды мойындап сен мұңайма,

Тікенексіз роза жоқ, мұны ойла!

Күн мен Ай да тұтылады бұлт басып,

Айна бұлақ айналады лайға.

Күнәліміз шыдап болмас төзуге,

Мен де баттым күнәға әрбір сөзімде.

Айыбымды жумақ болып әрнемен,

Айыбыңды заңсыз кештім кезінде.

Сотта өзімді адвокат деп түсінгем,

Қарсы жаққа қызмет ету үшін де.

Өшпенділік, махаббатым өзара,

Майдандасып жатыр менің ішімде.

Сүйкімді ұры, тонасаң да мені сен,

Айыбыңды, үкіміңді бөлісем.