Eyvallah

Gönül derdi en ağırı belki de. İmtihanların en ağırı. Okudukça öğrendiğim, Efendimizin şu duası mıh gibi aklımda:
‘Gönlümün imtihan edilmesinden, Allah’a sığınırım…’

otobüsler. Perişan ederler o tertemiz yüreğini. Perişan ederler geleceğini. Binme kardeşim. Yanlış yerlere gitme kardeşim. Yaraların azar, huzursuzluk basar, geleceğin söner. Yapma kardeşim...
Varsa yanlışın tartacaksın.
Yanlışsa bindiğin otobüs, ineceksin kardeşim.
Bana güven,
Haram sevda otobüsü,
hiçbir zaman,
seni helal bir geleceğe götürmeyecek kardeşim…

Yağmur olasım geliyor bazen. Ayrılışımdan sonra topraktan kalkan o kokuyu insanlığa armağan edesim geliyor. Madem nasibimize hüzün düştü, ağlamak düştü üç beş nasipli insanın yüreğini serinletelim diyorum. Yağalım gökten. Açtı

Sonra unuttuk işte.
Yaşamayı unuttuk, nefes almayı unuttuk,
ve bir gün geldi sevmeyi de unuttuk biz...
Belki de her şey sevmeyi unutmakla başladı.
Evet, sevmeyi unuttuk biz.
Bugünlerde herkes sinirli…
Herkes kavgalı, gürültülü.

Aslında O hep var da biz onu ancak en yalnız halimizle görebiliyoruz. Ancak aciz hissettiğimizde hatırlıyoruz.

Her sabrettiğimiz imtihanda güçleniriz. Her güçlenmede bir sonraki sıkıntıyı sırtlamak kolaylaşır. Dert dediklerimizde Hakk’ı görmek kolaylaşır.

Bu güz de gelip geçecek Fesleğen, sabret, kokun da tazelenecek, sevgin de...

Üzülme hiçbir gidişe,
belki de gittiğine üzüldüklerin,
seni üzmeyeceklerin gelmesi için gitmiştir

Yorulmayacağımız,
sıkılmayacağımız,
yürüdükçe anlama kavuşacağımız bir yol…

Belki de o yola girmemizi bekliyordur,
hayatımızın anlamını bize verecektir,
güle rengini verdiği gibi bize de sevdiğimizi verecektir...

En çok da seviyorum dediğimde yalnız kalmaktan kokuyorum..

, ya kitaplar olmasaydı? Nereden anlayacaktık yitirdiklerimizi? Hiçbir reklam tabelasından küçükken 90’larda sokakta oynadığımız oyunları öğrenemezsiniz. Neden? Çünkü onlar para etmezler. Reklamlarda, televizyonlarda sadece para eden şeyleri görebilirsiniz. Kitaplarda ise genellikle yitirmememiz gerekenleri…

bazen öyle giderler ki,
sanki bir gün gelecekmiş gibi,
ama gelmezler…
Zaten en acıtan şey de gitmeleri değil,
sanki bir gün geri gelecekmiş gibi gitmeleri olur...