Körlük

Papaz giysisi giymekle papaz olunmadığı gibi, eline asa almakla da kral olunmaz, bu gerçeği hiç unutmamak gerekir.

Papaz giysisi giymekle papaz olunmadığı gibi, eline âsâ almakla da kral olunmaz, bu gerçeği hiç unutmamak gerekir.

Bakabiliyorsan, gör. Görebiliyorsan, gözle.

her şey yolunda giderken herkesin kendine özgü düşünceleri vardır, örneğin, istersek gözlerle duygular arasında doğrudan bir ilişki olup olmadığını tartışabiliriz ya da insandaki sorumluluk duygusunun normal

Körlerin en körünün artık görmek istemeyen kör olduğunu söylersek çok büyük bir gerçeği dile getirmiş oluruz

Kör adam o gece, düşünde kör olduğunu gördü.

Bizim kendi ölçeğimizde gerçekleştirebileceğimiz tek mucize, yaşamayı sürdürmektir, dedi karısı, şu kırılgan yaşamımızı kırılganlığıyla korumaktır ve buna her doğan gün yeniden başlamaktır, kör olan gözlerimiz değil de yaşamın kendisiymiş gibi, ne yöne gideceğini bilemeyen o imiş gibi, belki de gerçek budur, ne yöne gideceğini gerçekten bilemiyordur belki de, bize aklımızı bağışladıktan sonra kendini bizim ellerimize teslim etmiştir,

hastalıklar insandan insana değişebilir, ama şu anda bizi tam anlamıyla öldüren yalnızca körlük, Ölümsüz değiliz, ölümden kaçamayız ama hiç olmazsa kör olmaktan kaçınmalıyız, dedi doktorun karısı, Nasıl kaçınabiliriz, körlüğümüz somut ve gerçek, dedi doktor, Ben öyle olduğundan o kadar emin değilim, dedi karısı, Ben de öyle, dedi, koyu renk gözlüklü genç kız.

Bir gelecek olup olmadığını bilmiyorum ama içinde bulunduğumuz şimdiki zamanda nasıl yaşayabileceğimizi düşünmemiz gerekiyor, Gelecek yoksa şimdiki zaman hiçbir işe yaramaz, varlığı fark edilmez bile, İnsanlık gözleri olmadan yaşamayı günün birinde başarabilir, ama o zaman da insanlık olmaktan çıkacaktır, sonucu biliyoruz, içimizde hangimiz hâlâ eskiden olduğu kadar insan olduğunu düşünüyor,

aslında, hoşlansak da hoşlanmasak da yaşamın pek sevimli olmayan bu tür gerçeklerinin hangi metin olursa olsun kaleme alınan her metinde yerini alması gerek, her şey yolunda giderken herkesin kendine özgü düşünceleri vardır, örneğin, istersek gözlerle duygular arasında doğrudan bir ilişki olup olmadığını tartışabiliriz ya da insandaki sorumluluk duygusunun normal bir görme yetisine sahip olma sonucu ortaya çıkıp çıkmadığını kendimize sorabiliriz, ama doğal gereksemeler bizi acımasızca sıkıştırmaya başladığında, duyduğumuz acı, çektiğimiz sıkıntı bedenimizin kaldıramayacağı boyuta ulaştığında, içimizdeki hayvan kendini tüm varlığıyla ortaya koyar.