Kağiz ev

Çox vaxt kitabdan qurtulmaq onu əldə eləməkdən daha çətindi. Kitablar bizə yapışır, zərurət və unudulma haqda müqavilə əsasında. Sanki onlar həyatımızda hansısa geridönməz anın şahidi olublar. Amma kitablar mövcud olduqca bizə elə gəlir ki, bu anları hələ də yaşayırıq

Kitablara sonsuz aludəçilik, bağlılıq onu öz aləminin ən uc nöqtəsinə, tənhalığın kimsəsiz sahilinə gətirib çıxarmışdı.

Səhifələrini artıq çevirə bilməyəcəyimiz, amma adını söyləyərkən, səsdəki köhnə və bəzən itirilmiş hisslər duyulan kitaba həsrət qalınca, onları itirmək daha yaxşıdı.

Onun üçün hədd-hüdud, sərhəd yoxdu. O, istəklərin əsarətindəydi. Bəs istək nəyə can atır? İzninizlə deyim: yenidən sərhəd tapmağa. Amma onu tapmaq asan iş deyil

Kitab Blyumanı təəccübləndirmədi və ona çox gec gəlib çatdı, yağış altında və “Kölgəli cizgi” onun ən yaxşı kitabı olmadı. Amma kişi kəskin şəkildə, kədərlə və qərarlılıqla öz kölgəli cizgisini adladı.

Kitablar – mənim evimdi”

Borxesdən yarım cümlə oğurlayım: “Kitabxana – zamanın içinə aparan qapıdır”.

sahibi bunu istəməyincə, kitab cırılmayacaq; o, kitabdan səhifə qoparmayınca və oda atmayınca kitaba zaval yoxdu.

Yataqda kitab oxuduğumu görəndə nənəm həmişə deyərdi: “Bu işin başını burax, kitabdan ancaq xətər gələr”. İllər boyu fikirləşirdim ki, bu sözlər onun nadanlığının dəlilidir, ancaq zaman göstərdi ki, alman mənşəli nənəm əslində, müdrik qadınmış.

İnsanlar da kitabların taleyinə təsir edir.

Güldanlar qırılır, qəhvədanlar və televizorlar kitablarla müqayisədə daha tez sıradan çıxır. Lakin sahibi bunu istəməyincə, kitab cırılmayacaq; o, kitabdan səhifə qoparmayınca və oda atmayınca kitaba zaval yoxdu.