Оралхан Бокей. Жылымык

Оралхан Бөкейдің бұл хикаясын толық оқып шыққаным бүгін ғана. Баяғыда көркемсөз оқу байқауларында қыздар үзінді оқып жатушы еді. Хикаяны бастағанда бұл не өзі, тағы бір мұңды әңгіме ме деп ойлап қалдым. Сөйтіп бірқалыпты күйде оқып жаттым. Кей жерінде кішкене толқығаным болды. Мен өзімді тура Жанардың ағасындай сезініппін. Оны "хат оқылғанда" бір-ақ сезіндім. Жанардың хаты тек кейіпкердің емес менің де санама соққы болды. Дәл сол кейіпкердей мен де ол қызды аяп отырыппын. "Көзіңізге қараңыз!" дегенде жерге кірердей ұялдым. Расында да адамдарға керегі аяу емес, дәл өзіңдей, адамша тең қарым қатынас жасау ғой...

Терең мағынаға ие туынды.
"көз соқырлығынан көкірек соқырлығы жаман" деген ой түйдім.

Керемет