Дулат Исабеков

музыка тыңда, кітап

оқы,қиял көз.

Жер үстіндегі тіршіліктің жаралғанына бес миллиардтай жыл

бопты, оны да ешкім санап тұрған жоқ, одан да көп болуы мүмкін. Содан

бергі тіршіліктің бір де біреуін білмейміз,

бәрі бізсіз өтті. Біз басқа бір белгісіз кеңістікте белгісіз молеқула, не белгісіз

бір бөлшек боп ұшып жүрдік. Кенет дүниеге келдік. Ақылы бар, ойы бар, тілі

бар, дыбыс пен бояудың сырық түсіне білетін қасиеті бар Адам формасында

келдік. Қысқа ғана мерзімге. Асығыспыз, уақыт жоқ.Белгісіз кеңістіктегі

белгісіз бөлшекке тез қайта айналуымыз керек. Сонда деймін-ау, сонда не

үшін келдік, не үшін келдім?

Саған туыс емес

екенін оңай уәде бергеніңнен біліп ем.

Иә,маған деген ықыласыңыз

оянбай-ақ қойсын.

"Адамдар неге осындай болмайды? деген сонда ол.- Неге? Мейлі бәрі бірдей

Жасын болмай-ақ қойсын, жартысының, тіпті,төрттен бірінің осындай

болуына мүмкіндік бар ғой.Неге ізденбейді, неге сәл биікке көтерілуге

ерінеді, тоғышар өмірге неге құмар?"

"Сайтан, жылап тұрып күлсе де,

күліп тұрып жыласа да әдемі!"-

Адамның бірінші

жауы -екі көзі, ол бәрін айтып тұрады, тек оқи білу керек.

- Біз бір-бірімізді сүйеміз ғой.

- Мен қоя алмаймын.

- Екеуміз үйленсек те ме?

Үш жылдан бері сенің ерніңнен сүймеу

де әділдік емес қой. Тіпті ұят.