Mirjam Mous

niet op de ziekenwagen maar op Jerro hadden gemunt om vervolgens een hoop losgeld van zijn ouders te kunnen eisen. Een ontvoering door aliens, vermomd als ambulancepersoneel…

Ondanks zijn ongerustheid schoot Mick in de lach. Dat soort fantasieën kreeg je alleen als je zo veel sciencefictionfilms keek als hij. Hij kon beter naar het vaste toestel van Jerro’s ouders bellen en aan Kasia vragen of ze inmiddels meer wist.

Zijn hand ging naar zijn broekzak.

O nee. Zijn mobieltje lag nog op Jerro’s kamer. Kasia had het niet meer aan hem teruggegeven en zelf had hij er ook niet meer aan gedacht. Hij moest wachten met bellen tot hij t

huis was.

Mick ging harder fietsen. Het was lang geleden dat hij zich zo had uitgesloofd. Eigenlijk haatte hij iedere vorm van lichamelijke inspanning. Zijn lijf was er niet op gebouwd. Als hij rende, schuurden zijn dikke bovenbenen tegen elkaar. Ook kreeg hij altijd van die rare, rode plakkaten in zijn gezicht, alsof iemand hem met de vlakke hand op zijn wangen had geslagen. En alsof dat allemaal

nog niet erg genoeg was, moesten ze tijdens de gymles ook nog van die belachelijke korte broeken aan. Het soort broeken dat door graatmagere gymleraren met adhd bedacht was om jongens als Mick te pesten.

Wat was er mis met een trainingspak?

Daar was de Bosporuslaan al. Mick sloeg de hoek om en reed de stoep op. Sofie werkte op zaterdag bij h&m en zou pas laat thuiskomen. Zijn moeder was zo te zien al wel terug van haar bezoek aan oma – de rode Peugeot stond tenminste op de oprit.

Hij sprong van zijn fiets en parkeerde hem tegen de zijkant van het huis. De achterdeur was open.

‘Ben je daar nu al?’ Zijn moeder had haar jas nog aan. Ze bekeek Mick onderzoekend. Sommige mensen kunnen handlezen, maar zij las zijn gezicht. ‘Is er iets?’

‘Jerro.’ Mick voelde ineens hoe moe hij was. Hij liet zich op de keukenstoel zakken en boog voorov