Hrišćane na Istoku za koje se smatralo da im vera nije u skladu sa zvaničnim stavovima carski predstavnici su pronalazili, primoravali ih da se odreknu dugogodišnjih doktrinarnih stavova i prihvate učenje glavnog toka pravoslavnog hrišćanstva, koje je sada tvrdilo da raspolaže moćnim dokazima da jedino ono istinski uživa božji blagoslov.35

Ovo se nije dopadalo crkvi u Persiji, koja se sporila sa zapadnom crkvom više od jednog veka i čije je više sveštenstvo sve samouverenije smatralo sebe prenositeljima istinske vere – za razliku od crkve na Zapadu koju izopačeno učenje sistematski kvari. Kako su episkopi Persije to izrazili na saboru 612. godine, sve najveće jeresi nastale su u Rimskom carstvu – dok u Persiji „nikada nije nikla nijedna jeres“.36 Zato je, kada je Iraklije „vratio crkvu pravoj veri“ u Edesi i dao nalog da se proteraju istočni hrišćani koji su tu bili u prošlosti, delovalo da je njegov plan da preobrati čitavu Persiju – a činilo se da je Iraklije još od onog dramatičnog preokreta razmišljao o preobraćanju u rimsko, zapadno hrišćanstvo.